Είναι άχρηστοι!

Είναι άχρηστοι, καρικατούρες θεσμών, σκιές ρόλων. Καμώνονται πως κάτι δημιουργικό κάνουν όταν αφήνουν πίσω τους και δίπλα τους ερείπια, όταν ξέρουν ότι η ιστορία θα τους «σημειώσει» με μελανά στοιχεία. Είναι οι σημερινοί πολιτικοί μας. Κινούνται σε επίπεδο αφέλειας (;), δεν έχουν καταλάβει τι έχουν κάνει (…), πόσο έχουν ζημιώσει τη χώρα και το λαό. Ποιος τραγικός ποιητής θα περιγράψει τη σημερινή τραγωδία της χώρας; Ποιος θα εξηγήσει την εικόνα της καθολικής εξαθλίωσης χωρίς την ύπαρξη κάποιου πολέμου ή κάποιας εκτεταμένης φοβερής φυσικής καταστροφής;

Είναι άχρηστοι, γιατί έχουν γίνει υπάλληλοι υπαλλήλων, κυριολεκτικά και απερίφραστα. Εκπρόσωποι του έθνους και του λαού, σημειώνουν τις εντολές υπαλληλίσκων, έχουν δήθεν σοβαρό ύφος, ζουν στον κόσμο τους. Είναι άχρηστοι, «αδειανά πουκάμισα», κινούνται στη χώρα της προσωπικής φαντασίωσης, μιλάνε και οι λέξεις τους δεν καρφώνονται πουθενά, οι λέξεις τους δεν έχουν νόημα, «δεν θα κάνω εκείνο και το άλλο» και κάνουν «εκείνο και το άλλο», σκοτώνουν και τις λέξεις, το λόγο μας. Σκέπτεσαι: «θα καταστρέψουν και τη γλώσσα μας». Τους ακούς και αναλογίζεσαι: «έχουν τις αισθήσεις τους;», είναι υπαρκτοί; μήπως είναι σε κατάσταση παραλογισμού;

Είναι άχρηστοι, γιατί κατέστρεψαν το περιεχόμενο και την ίδια την έννοια της πολιτικής. Δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα μικρό μέρος αυτονομίας της πολιτικής. Τα αφεντικά τους είναι σκληρά, δεν τους αφήνουν κανέναν ουσιαστικό ρόλο. Υποδύονται τους πολιτικούς, έχουν βαρύ ύφος, το απαιτεί η δυσκολία των στιγμών, δεν μπορούν να πάρουν καμιά απόφαση. Τις αποφάσεις τους τις λένε οι υπάλληλοι στους οποίους αυτοί είναι υπάλληλοι (…), τους δείχνουν με το δάχτυλο οι ξένοι υπάλληλοι στους δικούς μας υπάλληλους: «εδώ υπόγραψε» – όχι δεν χρησιμοποιούν πληθυντικό, τι να τον κάνουν; καθημερινή λειτουργία πλέον, είναι συνέχεια μαζί, και αυτοί εκφωνούν στο λαό τις αποφάσεις με ύφος βαθυστόχαστο και τα μέτρα τα ονομάζουν «μεταρρύθμιση» κάθε φορά. Ένα νέο είδος ανθρώπου γεννιέται. Βαστάτε το στη σκέψη σας. Όχι δεν είναι οσφυοκάμπτες, είναι ασπόνδυλοι, αμοιβάδες κινούμενες “τροφοεξαρτώμενες” από το μικρο – περιβάλλον τους. 

Είναι άχρηστοι, γιατί δεν πήραν ποτέ είδηση ότι η Ελλάδα βουλιάζει, δεν πήραν είδηση ότι βούλιαξαν μια χώρα. Δεν έχουν στοιχειώδη αίσθηση αυτογνωσίας. Δεν αισθάνονται καμιά ντροπή. Δεν νιώθουν την ανάγκη να αποχωρήσουν ένοχα και σιωπηλά. Ένα νέο είδος ανθρώπου γεννιέται. Υπνωτισμένοι με την πάλαι ποτέ αίγλη της εξουσίας, φουσκωμένοι στο πρόσωπο και στην κοιλιά, «τηλωμένοι» μέχρι την πέμπτη γενιά των απογόνων τους από το πλιάτσικο στο δημόσιο χρήμα δεν μπορούν να αντιληφτούν τι σημαίνει να έχεις μισθό και σύνταξη 500 ευρώ. Αυτός είναι ο νέος τύπος πολιτικού – βουτηγμένος στα σκάνδαλα που διαδέχονταν διαρκώς άλλα σκάνδαλα – που θέλει να συνεχίσει το … έργο του. Γίναμε φοβερή χώρα. Με τόση λεηλασία στο δημόσιο χρήμα κανένας πολιτικός δεν βρίσκεται φυλακή. Έχουμε αντιληφτεί πού μπορεί να οδηγηθεί η κοινωνία μας και μόνο εξ αυτού του γεγονότος; Πόση βία και τυφλές συγκρούσεις θα γεννηθούν; Ζητάνε να γυρίσουν τα χρήματα από το εξωτερικό! Γιατί άραγε; Αφού ξέρουμε ότι θα τα ακολουθήσουν αυτοί που τα έστειλαν.

 

Είναι άχρηστοι, γιατί τολμούν να ζητούν τη βούλησή μας για να σώσουν τη χώρα. Ποιοι; Αυτοί που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην ταπείνωση, που αχρηστεύουν γενιές και γενιές, αυτοί που μας έφεραν σε βιοτικό επίπεδο εποχής πολέμου, αυτοί που σταμάτησαν ακόμα και τις εκδρομές των παιδιών στα σχολεία, αυτοί που έχουν κάνει ένα μαύρο κενό στο μέλλον των νέων, αυτοί που … Σκέπτομαι και εκείνον τον ιστορικό του μέλλοντος. Πώς θα γράψει την ιστορία της εποχής μας; Το απόλυτο κενό της πολιτικής πώς θα προσεγγιστεί; Ποιες είναι αυτές οι σκιές που κινούνται; πώς θα τις περιγράψει;

Είναι άχρηστοι, γιατί δεν είχαν ούτε καν το θάρρος και τη δυνατότητα να ειδοποιήσουν το λαό για τη συμφορά που του προκάλεσαν. Οι δύο τελευταίοι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί της χώρας πετάχτηκαν κυριολεκτικά από το ξένο διευθυντήριο από την “εικονική εξουσία” τους, χωρίς να μπορούν στοιχειωδώς να αντισταθούν. Γιατί δεν είχαν καμιά κοινωνική αναφορά. Και το ήξεραν. Τόσο ανίκανοι, τόσο λίγοι, πολιτικά ανύπαρκτοι. Αλλά σε ποιες δυνάμεις να στηριχτούν; Τι να σχεδιάσουν; Τι να τους κάνουν οι επιβλέποντες; Γιατί να έχουν ενδιάμεσους; Έβαλαν απευθείας πρόσωπο που να συμβολίζει τη νέα δομή της πολιτικής ηγεσίας, έβαλαν τραπεζίτη. Έτσι κι αλλιώς οι πρωθυπουργοί και οι συν αυτοίς είχαν αδειάσει το όποιο περιεχόμενο της πολιτικής. Διαχείριση μόνο θέλουν, διαχείριση της φτώχειας και της επιστροφής των δανείων. Ποιο μπορεί να είναι το νόημα της πολιτικής; Είναι άχρηστοι! Η χώρα θα προχωρήσει αλλά χωρίς αυτούς. 

Του Νίκου Τσούλια

αναδημοσίευση