«Είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω»

Μια εξαιρετική μελέτη για την πολυτάραχη ζωή και την παράδοξη τέχνη της Φρίντα Κάλο.

Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι σπασμένη. Αλλά είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω Σαν κορδέλα τυλιγμένη γύρω από μια βόμβα. Έτσι χαρακτήρισε ο Αντρέ Μπρετόν την τέχνη της Φρίντα Κάλο. Ο χαρακτηρισμός ωστόσο θα μπορούσε να αναφέρεται στην ίδια τη ζωγράφο με τα φανταχτερά, πολύχρωμα μεξικάνικα φορέματά της πάνω από ένα σώμα σακατεμένο, γεμάτο πόνο, αλλά και άγρια λαχτάρα για τη ζωή. Άλλοι την χαρακτήρισαν Αγία της γυναικείας τέχνης. Άλλοι γνωρίζουν κυρίως τη θυελλώδη ερωτική της ζωή, το πάθος της για τον έρωτα της ζωής της, τον Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγο Ριβέρα, τον οποίο παντρεύτηκε δύο φορές, αλλά και τους πολλούς εραστές της, άντρες και γυναίκες, ανάμεσα στους οποίους και ο εξόριστος τότε στο Μεξικό Λέον Τρότσκι. Κυρίως όμως, η Φρίντα Κάλο είναι μια από τις σπουδαιότερες ζωγράφους του 20ού αιώνα, η πρώτη ίσως, που τόλμησε να παραβιάσει τους ανδρικούς κανόνες που όριζαν ως τότε την τέχνη και μία από τις ελάχιστες γυναίκες της εποχής της που κατάφερε να ζήσει με τόση ελευθερία και ένταση ξεπερνώντας τον πόνο και την ασθένεια και αποκαλύπτοντας απόλυτα τον εαυτό της μέσα από το έργο της.
.Η διαφορετικότητα της νεαρής καλλιτέχνιδος διαφαίνεται από νωρίς, όταν παραποιεί τη χρονολογία γέννησής της από 1907 σε 1910, όχι από ματαιοδοξία αλλά για να συμπίπτει με την έναρξη του επαναστατικού αγώνα κατά της ισπανικής αποικιοκρατίας, σημείο καμπής στην ιστορία του Μεξικού. Η Κάλο είναι μικρή για να λάβει μέρος, ωστόσο αργότερα επωφελείται από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που επιδιώκει την εξάλειψη του αναλφαβητισμού, τη μόρφωση των γυναικών και την προώθηση των τεχνών. Ο δημόσιος χαρακτήρας της τέχνης προσφέρει τη δυνατότητα σε στρατευμένους ζωγράφους, όπως ο Ντιέγκο Ριβέρα, να δημιουργήσουν μνημειακού χαρακτήρα έργα πάνω σε τοίχους κτιρίων, όπου μπορεί κανείς να «διαβάσει» την ιστορία του Μεξικού.